در سال‌های ۱۹۲۰، میانگین طول عمر یک شرکت برجسته ۹۰ سال بود. ۹۰ سال عمر ما، ۹۰ سال عمر شرکت‌هایمان: انعکاس زیبایی از موجودیت ما در دنیا. در سال‌های ۱۹۵۰، میانگین طول عمر شرکت‌ها به ۶۰ سال کاهش یافت. امروز این رقم به ۱۷ سال رسیده است. چرا این روزها شرکت‌هایمان در اوج جوانی می‌میرند؟

افزایش تمرکز روی تکنولوژی‌های پیشرفته امروز باعث شده خیلی راحت بتوان یک حقیقت ساده را نادیده گرفت: کل این تکنولوژی‌ها بدون وجود استعدادهایی که بتوانند از آن استفاده کنند، بی‌معنی است.

شرکت‌های امروزی که با تهدید رو به رشد تکنولوژی‌های ویران‌کننده رقابتی مواجه هستند، چطور می‌توانند از چنین شکست فاجعه‌آمیزی جلوگیری کنند؟ آن دسته از رهبران سازمانی پیشرو نباید گول معیارهای عملکرد سنتی را بخورند و قبل از اینکه در مسیر فروپاشی قرار بگیرند، باید گزینه‌های رشد جدیدی ایجاد کنند.