روش‌های ورود به بازار بین ­الملل

مقدمه

به منظور آگاهی رسانی در مورد روش های ورود به بازارهای بین المللی، از این پس هر هفته یکی از روش های ورود به بازارهای بین المللی از کتاب “روش های ورود به بازارهای بین المللی” ارایه می گردد.

کلمات کلیدی

روش های ورود به بازارهای بین المللی، صادرات، واردات، تراز تجاری، کانال های صادراتی، جهانی شدن، اتحاد استراتژیک، سرمایه گذاری مستقیم خارجی، همکاری مشترک، بازار خارجی، صادرات مستقیم، صادرات غیر مستقیم

روش‌های ورود به بازار بین ­الملل

هر شرکتی برای ورود به بازارهای بین­ المللی، کانال­ های صادراتی متفاوتی را انتخاب می کند. این کانال­ ها در ادبیات بازاریابی بین­ المللی تحت عنوان روش‌های ورود به بازار بین الملل[۱] شناخته می­ شود. روت (۱۹۸۷) در یکی از اولین تعاریف ارائه شده برای این مفهوم، روش‌های ورود را نوعی سازماندهی نظام ­مند می­ داند که بر آن اساس شرکت محصولات، فناوری، منابع انسانی، تجربیات مدیریتی و سایر منابع خود را به سایر کشورها منتقل می­نماید. از نظر این اندیشمند روش‌ ورود به بازار یکی از تصمیمات کلیدی و استراتژیک در حوزه بازاریابی بین­ المللی است و می­تواند تعیین­ کننده نوع فعالیت ­های شرکت اعم از تولید و بازاریابی، مدیریت آمیخته و سرمایه ­گذاری در بازار خارجی باشد. شارما و ایرامیلی (۲۰۰۴) نیز در تعریفی دیگر، روش‌های ورود به بازار بین­ الملل را توافقی ساختاریافته می ­دانند که به شرکت اجازه می­ دهد استراتژی بازار/ محصولی خود را در کشور میزبان چه از طریق انجام صرف امور مدیریت بازار (روش‌های صادراتی) و یا از طریق تولید و مدیریت بازار در کشور میزبان به تنهایی و یا با مشارکت دیگر شرکت­ ها (روش‌های قراردادی، همکاری مشترک و تملک و خرید) عملیاتی نماید.

علاوه بر تعاریفی که از مفهوم روش‌های ورود به بازار بین ­الملل در ادبیات علمی این حوزه وجود دارد، طبقه ­بندی ­های متفاوتی از روش‌های ورود وجود دارد که هر یک از آن­ها مبنای متفاوتی دارند. در یکی از اولین طبقه­ بندی­ ها که با تجمیع نظرات روت (۱۹۹۴)، هیل و همکاران (۱۹۹۰) و وودکاک و همکاران (۱۹۹۴) می­ توان به آن دست یافت، روش‌های ورود به بازار بین­ الملل به سه دسته صادرات­محور، قراردادمحور و سرمایه­ گذاری­ محور تقسیم می ­شوند. در یکی از شناخته شده­ ترین این طبقه­ بندی­ ها، پن و تسی (۲۰۰۰) روش‌های ورود به بازار بین ­الملل را بر اساس میزان مالکیتی که شرکت می ­خواهد در فرایند ورود به بازار بین ­المللی داشته باشد، طبقه­بندی می ­نمایند. این طبقه ­بندی به دلیل جامعیت، مقبولیت و کاربرد بیشتر، در این فصل مبنای طبقه ­بندی روش‌های ورود به بازار بین­الملل است. طبقه ­بندی دیگری که آلبائوم و همکاران (۲۰۰۵) ارائه کرده ­اند روش‌های ورود به بازار بین­ الملل را بر حسب مکان فعالیت شرکت در سه دسته ­بندی مختلف شامل تولید در کشور میهمان، تولید در منطقه آزاد تجاری و تولید در کشور میزبان تقسیم ­بندی می­نماید. بر اساس این طبقه­ بندی که نسبت به طبقه­ بندی­ های پیشین کمتر رایج است، روش‌های صادرات بیشتر در دسته اول (تولید در کشور میهمان)، تولید در منطقه مشترک اقتصادی (تولید در منطقه آزاد تجاری) و روش‌های قراردادمحور، تولید و همکاری مشترک بیشتر در دسته سوم (تولید در کشور میزبان) قرار می­ گیرند.

حال با توجه به آنچه در بخش پیشین بیان گردید، با نگاه به رویکرد غالب در طبقه­ بندی روش‌های ورود و در صورتی که این روش ­ها به تناسب گرایش شرکت به مالکیت ­گرایی (شرکت در فعالیت ­هایی درگیر شود که مستلزم مشارکت سهمی با شریک خارجی و یا سرمایه گذاری مستقیم در سطح بازار خارجی باشد) و عدم مالکیت ­گرایی تعیین شوند، روش‌های ورود به شکل زیر قابل تفکیک خواهند بود. همان­گونه که در شکل زیر دیده می­ شود روش‌های ورود بر اساس این دو رویکرد کلی به انواع مختلفی تقسیم می­ شوند که در بخش های بعدی سعی می ­شود این روش­ ها به تفکیک مورد بررسی قرار گیرند.

این مطلب ادامه دارد…

منبع:

کتاب “روش های ورود به بازارهای بین المللی”

کتاب “بازاریابی بین المللی و مدیریت صادرات”

[۱]. International Market Entry Modes